The Poppy Field near Argenteuil, 1873, Claude Monet
ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ
1
Η τρεμάμενη ομορφιά του ποιήματος:
άνθος ντροπαλό, δειλό μες στο μπουμπούκι του.
2
Και μαζεύεται, όπως η μιμόζα,
όταν την αγγίζει παλάμη ζωντανή.
3
Χέρι καλύτερο απ’ το χέρι του Ορφέα,
χέρι που σαστίζω κι ωστόσο δεν πιστεύω,
4
την κοιμισμένη, για να φέρει, Ευριδίκη
ως την επιφάνεια της ζωής.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΜΟΥ
Μικρή μου μενεξεδιά παπαρούνα,
εκείνης της κοιλάδας όπου έχω γεννηθεί·
αν δεν ερωτεύτηκες,
εμένα η καρδιά σου να ερωτευτεί.
I
Ας αποκοιμηθεί το κόκκινο γαρύφαλλο
ή το λευκό γιασεμί επάνω στους κροτάφους,
γιατί το γαϊδουράγκαθο φέρνει μονάχα απόρριψη
κι η δάφνη μόνο οργή.
Η ταπεινή μέλισσα το μέλι της ας δώσει,
κι η γέρικη πορτοκαλιά ας δώσει τον καρπό
κι η διψασμένη η ροδιά
χυμό και αίμα φέρνοντας — χρυσάφι και ρουμπίνι·
γιατί εσένα προτιμώ
μικρή μου μενεξεδιά παπαρούνα.
II
Κάτω απ’ τα φύλλα της συκιάς,
που στρώνει ο ίσκιος το χαλί,
λιτό φυτρώνει το ανακούα
κι η εκλεπτυσμένη η ροδιά
όπου πεταλούδα δεν πετά
και στραφταλίζουν κολιμπρί.
Μα σένα προτιμώ, μικρή μου παπαρούνα,
που ξένο χέρι δεν την φτάνει —
ποτήρι που αναπαύεται μέσα το παράπονο
εκείνης της κοιλάδας όπου έχω γεννηθεί.
III
Όταν γεννιέται η νέα μέρα
και στο ξύπνημα απ’ τη σιέστα
καρακάξες κρώζουνε
που κάνουνε γιορτή,
μικρή μου παπαρούνα, γιατί μένεις ψυχρή;
Γιατί είσαι τόσο απόμακρη
και τόσο σιωπηλή;
Γιατί, δίχως μια λέξη
μια αγωνία αβέβαιη, εσύ, μου προκαλείς
—ποτήρι που' μεινε αδειανό
με του χεριού την προσμονή—
αν δεν ερωτεύτηκες;
IV
Θα γεννηθούν αστέρια χρυσαφένια
μέσα από τον κάλυκα, αυτόν που αναρριγεί
—κανόνας να’ναι λογισμού
ή στάμνα των δακρύων;—
Ένα τραγούδι ηχηρό
ούτε που φτάνει τη σιωπή
αυτή που σ’ αφουγκράστηκα.
Πώς πέφτει έξω η μουσική,
όταν εισβάλλω μέσα σου!
Της γης μου παπαρούνα:
εμένα η καρδιά σου να ερωτευτεί.
Μετάφραση: Ματούλα Λιμνιώτη
Πηγή πρωτοτύπου του «Glosa de mi tierra»: Centro Virtual Cervantes
