Γιάννης Τσίγκρας

 

                                 Night over the Rhone, 1888, Vincent Van Gogh

ΧΑΪ-ΚΟΥ

Πoίημα είναι
φθόγγοι, πασπαλισμένοι
λεπτόν ουρανό.

ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ

Ασχολούμαι με την ποίηση, σημαίνει
τραγουδώ
και για πράγματα που υπερβαίνει η μνήμη
και ο ατομικός μου ρυθμός.
Είναι όπως το βάθος των Συναξαρίων,
εκεί, όπου η σωρεία των σημείων και τεράτων,
λειαίνει το κείμενο,
κι ένας αόρατος δρυοκολάπτης, επιμένει στο οξύρρυγχο,
και μακρινό,
«συνέβη ».

ΓΙΑ Ν’ ΑΠΟΓΕΙΩΘΕΙΣ

Στην αρχή δεν το παίρνεις καν είδηση,
δυο σταγόνες διάφανες,
πέντε λέξεις, όπως εκείνες
του Μαλαρμέ και του Βαλερί, κολυμπούν,
χρυσόψαρα
στο μεγακείμενο,
εσύ κοιτάζεις πάντοτε τη γυάλα,
η μουσική για αστέρια παίζεται με κρουστά,
και συνεχίζεις,
ξάφνου το αντιλαμβάνεσαι,
το καθαρό ποίημα έχει τελειώσει εδώ κι αιώνες,
όλα τ’ άλλα είναι έρμα, που ’πρεπε να πετάξεις,
για ν’ απογειωθείς.

ΠΡΙΝ ΑΝΑΛΥΘΟΥΜΕ ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ

Κι είναι κάποιες στιγμές που θέλουμε να ξαναζήσουμε
πριν γίνουμε σύννεφα,
πριν αναλυθούμε σε μουσική και λευκά κρίνα:
Μια αμμουδιά με καμπύλες κι αχινούς,
το Χοντρό-Λιγνό στην παράγκα της Μεταμόρφωσης,
τα ποδήλατα και τους νυχτερινούς βατράχους.
Θέλω
στο τέλος μου
το αδαμάντινο,
όταν τ’ άστρα θα σβήνουν ένα ένα επιβλητικά
κι η απορία μου θα λιγοστεύει.
Ω Κίρκεγκωρ, ω Νίτσε, κατανοώ την αγωνία σας:
Η επανάληψη είναι ένα ξανθό μυρμήγκι,
που βγαίνει απ’ τους μυκτήρες.
Απαραίτητο όσο το «a caza d' Irene» των παλαιών εκδρομών.

CERCIS SILIQUASTRUM

Εγώ που έλειπα απ’ την εκταφή,
χρωστώ μια βαθιά υπόκλιση,
ένα τρυφερό αγκάλιασμα του κορμού της κουτσουπιάς
(επιστημονική ονομασία Cercis siliquastrum),
για τα μοβ ανθάκια που χάριζε, επειδή την παρακάλεσα,
καθημερινά, επί τέσσερις Ανοίξεις,
στον τάφο της μητέρας.

ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ;

Είναι κι όσοι κυνηγούν με τη σφεντόνα το ποίημα,
σπανίως το πετυχαίνουν
αλλά κι όταν το καταφέρουν, «τι να το κάνω» λεν, «τούτο
το πεθαμένο τρυγόνι;»

ΠΗΓΗ: «Ποιήματα Γιάννης Τσίγκρας»,  εκδόσεις ΕΝΔΥΜΙΩΝ, 2018